Święty Kazimierz ( 1458-1484) był synem wielkiego księcia litewskiego, króla polskiego Kazimierza. Urodził się i rósł w Polsce, a od 1475 r. mieszkał na Litwie i był namiestnikiem królewskim w Wilnie. Jako człowiek bardzo pobożny i chory (na gruźlicę) nie był dobrym politykiem. Po śmierci został pochowany w krypcie Archikatedry Wileńskiej. Szczątki św. Kazimierza przechowywane są w potrójnej trumnie: srebrnej, dębowej i hebanowej. Wszystkie trzy trumny otworzył dopiero biskup wileński Jurgis Matulaitis i dokładnie opisał znalezione tam szczątki oraz relikwie.

Kazimierza uznał świętym papież Leon X w 1521 r., ale nagła jego śmierć przeszkodziła w przygotowaniu niezbędnych do tego dokumentów. Po raz drugi, w 1602 r. Kazimierza świętym ogłosił papież Klemens VIII. Za trzecim razem, w 1636 r. papież Urban VIII ogłosił św. Kazimierza patronem Litwy. Po raz czwarty papież Pius XII uznał św. Kazimierza za patrona młodzieży litewskiej. Szczątki św. Kazimierza z Archikatedry wynoszone były dwukrotnie. Po raz pierwszy w 1655 r. na skutek okupacji rosyjskiej. Po raz drugi do kościoła św. św. Piotra i Pawła szczątki przeniesiono 9 października 1952 r. Zostało to zrobiono pod wpływem decyzji władz sowieckich o zamknięciu Archikatedry i urządzeniu w niej warsztatu naprawy traktorów. Stalin uwzględnił prośbę przedstawicieli Kościoła Katolickiego Litwy i zezwolił przewieźć relikwie św. Kazimierza do kościoła św. św. Piotra i Pawła. 4 marca 1989 r. szczątki św. Kazimierza powróciły do Archikatedry. W dniach 4-5 marca czterej księża umieścili trumnę z relikwiami św. Kazimierza na ołtarzu w kaplicy Kazimierzowskiej.