Artystka ludowa Rimantė Butkuvė urodziła się w rejonie kiejdańskim, na terenie dawnego majątku Opitołoki (Apytalaukis), wyrosła i uczyła się w Kownie. Jeszcze jako uczennica polubiła książki, poezję, była miłośniczką teatru. W dziesiątej klasie zaczęła pisać wiersze, lubiła malarstwo, grafikę, dekorowała ceramikę w zakładzie „Jiesia“. Później zaczęła rzeźbić w kamieniu i drewnie, zainteresowała się sztuką ludową.
Swoją drogę twórczą jako rzeźbiarka Rimantė rozpoczęła zupełnie przypadkowo. Związek Artystów Ludowych zwrócił się do niej z prośbą odbudowy krzyża. Od pewnego artysty ludowego Rimantė nabyła ciekawą kompozycję rzeźbiarską: Najświętsza Maryja Panna i anioł klęczą pogrążeni w modlitwie przy krzyżu ogrodzonym płotem. Uwagę Rimantė przyciągnął anioł, więc postanowiła wyrzeźbić go sama. Był to początek jej drewnianych aniołów. W 2005 roku związek Artystów Ludowych przyznał R. Butkuvė nagrodę Lionginasa Šepki za ogólny wyraz artystyczny. Zdaniem historyka sztuki dr Laimy Šinkūnaitė, ,,przy całej współczesnej różnorodności form i stylów artystka potrafiła znaleźć oryginalny sposób wyrazu artystycznego. Charakterystyczną cechą wszystkich bez wyjątku jej prac jest płaskość owalu twarzy, „wyciągnięcie” do przodu, (…) w których jest skupiony żywy, porywczy duch. Twarze aniołów są różne, a zarazem bardzo podobne: swym stanem duchowym, pełnym wewnętrznej jasności i serdeczności.“
Tysiące aniołów, zrodzonych w jej wyobraźni, „wyleciały“ w szeroki świat i „osiadły“ w różnych prywatnych kolekcjach, domach przyjaciół i ekspozycjach sztuki ludowej: od najmniejszych, wielkości kciuka do tych, osiągających wzrost człowieka. Bywają czarne lub czerwone, mogą mieć kolorowe skrzydła, mogą być wesołe lub zatroskane, mogą błogosławić, spać, grać lub śpiewać w wyimaginowanych chórach.
W swojej oazie ciszy i spokoju Rimantė nie może pracować byle kiedy i bez przygotowania. Zanim zasiądzie do rzeźbienia aniołów, artystka zamiata podłogę, zmywa naczynia, by nie pozostało żadnych trosk, które mogłyby przeszkadzać w pracy. Kiedy już zaczyna rzeźbić, dookoła może się dziać cokolwiek – ludzie mogą obserwować, jak ona pracuje, rozmawiać – jej to nie przeszkadza.
Rimantė pracuje w większych lub mniejszych cyklach, a jej anioły z różnych okresów bardzo się od siebie różnią. Jedynie ich twarze emanują tym samym spokojem i dobrem.
„Niedawno ukończyłam cykl „Spalvų pėdsakai” (Ślady kolorów). Jest on oparty na filozofii chwili. Gdy patrzę w niebo, mój wzrok staje się niebieski, gdy idę po trawie – zielony. Wszystko wywodzi się z obserwacji. Wszystko dostajemy od natury. Gdy spoglądam na pola gryki zabarwione czerwienią miedzi, w mojej wyobraźni pojawia się czerwony anioł“.
Typ anioła zależy też od materiału. Rimantė, ledwie weźmie drewno do ręki, wie, że ten będzie miał owalną twarz, ten zaś rozwarte skrzydła. Rzeźbiarka zawsze jest ciekawa, jaki on będzie, dlatego stara się nie wypuścić dzieła z rąk, zanim go definitywnie nie skończy. Ledwie wyrzeźbi anioła, już wie, na jakie kolory zostanie on pomalowany.
„Aniołowie są wszędzie. Obserwujcie je, słuchajcie ich, a zrozumiecie, jak łatwo jest żyć, uświadomicie sobie wiele rzeczy. Żyjąc tu, w otoczeniu przyrody i ciszy, stale odczuwam ich obecność. Zawsze są ze mną. Ale, prawdę mówiąc, to nie one mnie śledzą, to ja chodzę pozostawionymi przez nie śladami“.
Rimantė Butkuvė od 1990 roku jest członkiem Związku Litewskich Artystów Ludowych, zrealizowała ponad 10 wystaw indywidualnych. Wyrzeźbione przez nią niewielkie figurki rozproszyły się po całym świecie, prace nabyło wiele litewskich muzeów. W 2007 roku Rimantė Butkuvė przyznano status twórcy sztuki, artystka została laureatką krajowej konkursowej wystawy twórczości ludowej okręgu kowieńskiego „Aukso vainikas“ (Złoty wieniec). Od 1999 roku Rimantė Butkutė mieszka i tworzy we wsi Puzonys na terenie samorządu birsztańskiego (Birštonas).