ul. Liubarto 6

W 1904 r. z inicjatywy duchownego Feliksa Maleckiego i za przyzwoleniem gubernatora kraju założono komitet w celu zebrania środków na budowę kienesy w Wilnie. Na fundusz budowy zaczęły napływać pieniądze nie tylko od miejscowych Karaimów, ale też od innych wspólnot.

W 1908 r. Malecki powołał komitet budowy kienesy, który w 1909 r. wystarał się o parcelę na Zwierzyńcu pod budowę murowanej kienesy i drewnianego domu (do celów oświatowych). W 1911 r. według projektu inżyniera Prozorowa przystąpiono do budowy świątyni w stylu mauretańskim. 30 października tegoż roku konsekrowano kamień węgielny kienesy. Na decyzję samorządu miejskiego, prowadząca do kienesy nowa ulica nazwana została Karaimską.

Pierwsza wojna światowa przerwała, niestety, zarówno samą budowę, jak i działalność komitetu budowlanego. Większość Karaimów, w ucieczce przed widmem głodu i frontem, jak i pozostali mieszkańcy Litwy, wycofała się z Trok i Wilna na Krym. Przy pierwszej okazji (1920 r.) powrócili do Litwy, co było potwierdzeniem, że na przestrzeni pięciu stuleci uznali ją za swoją ojczyznę.

W 1921 r. wybrany został nowy komitet budowy kienesy na czele z Durunczą. Wsparcie wspólnot karaimskich innych krajów, pieniądze miejscowych mieszkańców, pomoc finansowa państwa pomogły w ciągu dwóch lat zakończyć wszystkie rozpoczęte prace.

Staraniem braci J. i R. Łopatów i za ich pieniądze obok kienesy jednocześnie zbudowano drewniany dom, przeznaczony do celów oświatowych wspólnoty.

Uroczysta konsekracja kienesy karaimskiej w Wilnie i jej otwarcie odbyło się 9 września 1923 r. Mistrzem ceremonii był F. Malecki, który pełnił obowiązki zwierzchnika wspólnoty religijnej karaimów wileńskich.

Jak i większość budynków sakralnych w Wilnie, po drugiej wojnie światowej kienesa została zamknięta.

9 marca 1989 r. Karaimi po wielu latach wkroczyli do swej byłej świątyni. Pozłacany ołtarz z cyprysowego drzewa znikł. Dotychczas nie udało się go odnaleźć. Znikły też perskie dywany, analoje ( stoliki dla modlitewników i innych przedmiotów), zasłony ołtarza, świeczniki ołtarzowe i boczne, dwa żyrandole, drewniane ławy.

Wiszące dziś, a podarowane przez halickich Karaimów, świeczniki, zdążono zdjąć przed zburzeniem ich kienesy.
Odrestaurowali je specjaliści renowacji dzieł sztuki Ministerstwa Kultury i Oświaty.

Do wskrzeszenia kienesy karaimskiej znacznie się przyczynił jej duchowny Mykolas Firkovičius.

Ina Lavrinovič